niedziela, 22 listopada 2015

ROZDZIAŁ DWUNASTY: CIEMNA ZIELEŃ


-Jestem twoją siostrą Ross- otworzyła usta z niedowierzaniem.
-Może nie chodzi o ciebie- okłamywałem sam siebie.
-Teraz już wiem dlaczego Bruce nam darował, dlaczego żyjemy- obróciła się do mnie tyłem, mógłbym przysiąc, że słyszę jak jej łzy spadają na podłogę, wystukując najbardziej smutną melodię jaką w życiu słyszałem.

Wyszliśmy z gabinetu. W ciszy przemierzaliśmy korytarz klubu. Widziałem, że Katie odpłynęła do swojego świata.

Wszystkie moje emocje zebrały się na wielkiej naradzie. Każda po kolei próbuje dorwać się do głosu, czasami przerywając sobie, czasami przekrzykując. Niektóre były na tyle kulturalne, że czekały na swoją kolej.- dziewczyna którą kocham, której pragnę jest moją siostrą- próbowałem uświadomić sobie tę wiadomość i wpisać ją w swój życiorys, ale kreda ciągle się łamała, a tablica protestowała, jakby nie chciała przyjąć tych słów na swojej płaszczyźnie.
-Musimy wziąć płytę z nagraniem z monitoringu, niech Bruce nie wie, że znamy już prawdę- z zadumy wyrwała mnie Katie.
-Właśnie czemu ja wcześniej o tym nie pomyślałem!- krzyknąłem.
-O czym?- zmarszczyła czoło.
-O płycie z nagraniem z tamtej nocy, każdy pamięta coś jak przez mgłę, a na płycie musi być nagrana cała noc- podniecała mnie myśl ruszenia do przodu.

-Masz ją?- Dziewczyna nerwowo stąpała z nogi na nogę rozglądając się czy ktoś czasem nie idzie pokrzyżować im planów.
-BINGO!- krzyknąłem głośniej niż miałem zamiar.
-Mam nadzieje, że dowiemy się czegoś więcej- na chwile zapomniałem o tym co wydarzyło się kilkanaście minut temu.
Zaproponowałem Katie podwózkę, ale odmówiła. Cieszyłem się z takiego obrotu spraw. Wiedziałem, że oboje potrzebujemy teraz samotności.
Jestem na pustyni uczucia w samym środku burzy piaskowej. Nagi bezbronny, staram się znaleźć ukojenie, oazę by zebrać wystarczającą ilość wody by ugasić to co czuję.
Fatamorgana.

*Oczami Katie*

Dostałam potężnego liścia w twarz.

Wstaje, odpalam papierosa. Cholera znowu przypaliłam filter, wyrzucam go do tyłu, biorę nowego, zaciągam się i wydmuchuje dym życiu w twarz.

Wracam do domu, domu mojej siostry, czuje się jakbym otworzyła wielkie pudło z prezentem a w nim były dwa mniejsze pudełka. Jedno z wiadomością, że facet, którego kocham to jest mój brat, a drugie mówiące mi, że zyskałam rodzinę, której nigdy nie miałam.
Uśmiecham się.

-Ta różowa z tiulu czy ta czarna koronkowa?- Rydel wyraźnie ucieszyła się, że wróciłam. Od progu machała mi spódniczkami przed nosem.
-Czarna koronkowa- wskazałam właściwą.
-Płakałaś?- Rydel rzuciła spódnice na kanapę i chwyciła mnie za ramiona.
-Nie, dym mi wpadł do oka- uniosłam kąciki ust do góry w nadziei, że to kupi.
Kupiła i jeszcze zapłaciła nie przyjmując reszty.
-Gdzie się szykujesz?- chciałam powrócić do tematu spódniczek, który odciągał moje myśli od wydarzeń sprzed kilku godzin.
-No jak to gdzie? Dzisiaj jest gala AMAs* i nie martw się, idziesz z nami!- podskoczyła klaszcząc w dłonie.
-Zupełnie zapomniałam, nie mam się w co ubrać, lepiej jak pójdziecie sami, ja będę wam kibicować stąd z popcornem w ręku.
-Już ci coś przygotowałam i bez marudzenia- rozkazującym tonem podała mi papierową torbę z sukienką i pudełkiem z butami.
-Jest idealna. Dziękuję- naprawdę się wzruszyłam, że komuś na mnie zależy, że mam ją.

Apartament Rydel mieści się na 15 piętrze nowoczesnego budynku. Wejścia pilnuje młody portier Tom, który jak zdążyłam zauważyć jest bardzo życzliwy. Po wejściu do mieszkania rozlega się widok pięknych mebli, otwartej kuchni, kominka, foteli, kanapy, krzeseł, wszystko na pierwszy rzut oka do siebie nie pasuje, ale z czasem zrozumiałam, że współgrają. Z ogromnej salono-jadalni są wejścia na dwa pokoje, każdy posiada swoją łazienkę i garderobę. Całe mieszkanie zdobią najróżniejsze obrazy na ścianach, każdy malowany jest w innym kolorze, używając tylko odcieni danej barwy. Wzbudzały we mnie mieszane uczucia, podobały mi się, intrygowały, ale też dostrzegałam w nich niepokój. Miałam wrażenie, że każdy obraz ma pobudzać inne emocje. Coś w rodzaju, teraz bądź smutna- krzyczy niebieski, a teraz szczęśliwa- zielony się uśmiecha. Słońce plaża beztroskość- przedziera się żółć...
-Piękne obrazy, wcześniej ich nie zauważyłam.
-Podziękuję autorowi od Ciebie- uśmiechnęła się- Powiesiłam je jak wyszłaś dlatego ich wcześniej nie widziałaś- wyjaśniła.
Pokiwałam głową, zabierając się za przygotowania do gali.

*Oczami Rossa*
Ubierając białą koszule, wiedziałem, że ostatni guzik musi być odpięty, nic nie jest pewne, nic nie jest klarowne, moja koszula też nie będzie. Wolałbym być w innym miejscu.
-Ross szybciej nie możemy się aż tak spóźnić na czerwony dywan,  ścianki są ważne, musimy mieć zdjęcia w sieci to napędza naszą sprzedaż- upomniał mnie Riker w czasie kiedy biegałem po domu nerwowo, szukając kolejno zagubionych rzeczy.
-Poluzuj majtki, robię co mogę, zaraz będę gotowy- powiedziałem najmniej przyjemnym tonem jaki udało mi się uzyskać po pomieszaniu złości, bezradności z kroplą obrzydzenia.

Brzydziłem się sobą, swoimi myślami, tym co czułem do Katie i tym, że mogła być moją siostrą. Wiedziałem, że czeka mnie konfrontacja z moim ojcem, wiedziałem, że czas rozpętać burze tak głośną z tak przerażającymi skutkami, ale czułem, że nie mam nic do stracenia. Nie dbam o innych, liczy się moje uczucie, czemu nie liczy się jej?

-No jesteście- Rydel podbiegła ze złością wymalowaną na twarzy.
-Ross tak się zbierał, że zdążyłem napisać kawałek nowej piosenki- Riker przewrócił oczami.
-Rocky i Ratliff są już przy bufecie na backstage’u.
-A gdzie indziej mogliby być- powiedziałem zażenowany.
-Katie chodź do nas, możesz stanąć z Rossem- wyciągnęła do niej rękę- Ross chyba Ci to nie przeszkadza?- Rydel uniosła brwi jakby wiedziała, że odpowiem, że nie.
WOW
Tyle mogłem pozbierać z alfabetu myśli. W duchu wołałem o elementarz, który mógłby mi pomóc sklecić jakieś słowo z nic nieznaczących liter. Ona- jej sukienka była tak obcisła jak mój zeszłoroczny bandaż na ręce, który założyli mi po upadku ze sceny. Piękna czarna koronkowa, w pewnych miejscach mogłem dostrzec kawałki ciała prześwitujące subtelnie wzbogacając mój album „niesamowitych dojrzeń” Długie nogi, które aż zapraszały do wspólnego obcowania, odkryta szyja zachęcająca do pocałunków, usta rześkie, naturalne, duże, wołały mnie bliżej i bliżej. Jej oczy. Oczy, które mówiły, jestem twoją siostrą, chociaż pożądam Cię tak samo jak ty mnie to zapomnij.
Z a p o m n i j
Jak można to zrobić? Są trzy etapy miłości.
1. Zakochanie, wewnętrzna ekstaza, czujesz w brzuchu jak żołądek podskakuje do góry, nie ma motyli, to bajka dla dzieci, jest adrenalina, strach, poczucie czegoś nowego, chęć odkrycia, poznania, posiadania.
2.  Miłość, czyli spopularyzowane „Kocham Cię”, gdy zakochanie przechodzi w coś bardziej trwałego. Gdy troszczysz się o tę osobę, gdy ci na niej zależy bardziej niż na sobie samym, gdy, każdy jej ruch wydaje ci się tak samo zmysłowy i wyjątkowy jak za pierwszym razem, gdy patrzysz bardziej racjonalnie na waszą relację. To wtedy, gdy problemy wypływają na wierzch, a ty nie chcesz uciekać tylko chcesz je rozwiązać. Chcesz, by po prostu było dobrze, było zawsze.
3. Miłość trwała, czyli taka, która będzie obowiązywać i kierować twoim życiem nawet, gdy nie jesteś z daną osobą, która będzie napędzać cię lub spowalniać. To może być coś niesamowitego, lub coś tragicznego co pcha cię w kierunku wyjścia z tego świata. Z każdym dniem napis EXIT świeci coraz mocniej i coraz bliżej się znajdujesz. Podrzuca ci mapy, ale przewodnik musisz znaleźć sam. To może być coś niesamowitego, jeżeli znajdujesz się w danym momencie na danej płaszczyźnie, a planety mówią „masz ją”
Ja jej nie miałem.

Zegar wskazywał trzecią w nocy, godzina szatana, która wyzwalała we mnie najwięcej kreatywności. Wygraliśmy statuetkę, ale czy to miało znaczenie? Chwila podniecenia.
Impreza później była próbą zapicia rzeczywistości. Nie wiedziałem, że ma ona taka pojemność, im więcej wlewałem tym bardziej śmiała mi się w twarz szepcząc tak żebym tylko ja usłyszał, że nie dam jej rady.
Obracam w rękach płytę skradzioną z klubu. Zupełnie o niej zapomniałem. Nie wiem czy chcę to zobaczyć, nie wiem czego się spodziewać.
Otwieram pudełko, wypada ciemnozielona koperta. Zawsze krok przede mną.

Ciemnozielony to kolor niepewności
Nie mną, ale tobą targają wątpliwości.

Z tyłu jest fotografia z polaroidu, na której ja i Katie się całujemy. Pod spodem dopisek czarnym markerem „Wiem, że kochasz swoją siostrę...”
Skurwiel.
Wiem, że zostaje mi jedna opcja, przycisnąć mojego ojca.
Jadę do niego w środku nocy, nie interesuje mnie jego spokój, on ma coś z tym wszystkim współnego, a ja się dowiem co.
-Mamy do pogadania- wyciągam go z łóżka starając się by matka pozostała na swoim miejscu.
-Bez sprzeciwu wstał, lekko zamroczony zaprosił mnie do swojego gabinetu tak, by nie budzić innych domowników.
-Witaj ojcze- przywitałem go jeszcze raz sztucznym uśmiechem.
-Ross co się stało?- zaniepokojony poprawiał okulary na swoim nosie.
-Ty mi powiedz, dwie siostrzyczki to już był tłok? Jedna do domu druga chuj wie gdzie?- szyderczo wykrzywiłem usta.
-Nic nie rozumiesz- ledwo co zdołał to wydusić opadając z impetem na podłogę.
-Dobry teatrzyk PAPO- ostatnie słowo teatralnie wypowiedziane nabrało komediowego charakteru.- Tato??- Mark nie ruszał się, nie dawał znaku życia.
Nie ma znaczenia miejsce, w którym się znajdujesz, ani ludzie którzy Cię otaczają, w co wierzysz i jakie wartości wyznajesz, a co dajesz sobie upublicznić.
Mało biletów sprzedałeś na to przedstawienie, może dlatego recenzje były tak nieprzychylne- czytam w LApost.
Morze nadziei, które cały dzień napełniałem na zmianę łzami Katie i swoim rozgoryczeniem, właśnie wyschło, pozostawiając piaszczysty dół, wielki dół, który śmieje mi się w twarz mówiąc, że mam na co zasłużyłem.
Ciekawe co mówi jej?









4 komentarze:

  1. Wow - samo pojawienie się rozdziału po tak długim czasie to już spore zaskoczenie :)
    Tak podejrzewałam, że są rodzeństwem, po tym jak kiedyś Ross znalazł fragment listu.
    Pozdrawiam Cię serdecznie i oczywiście z niecierpliwością czekam na kolejne rozdziały!

    OdpowiedzUsuń
  2. Świetny rozdział :)
    W życiu bym się nie spodziewała, że Katie to siostra Rossa.
    Przeczytałam i skomentowałam także na Wattpadzie.
    Pozdrawiam i czekam na next ♡

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja mysle ze to nie jest jego siostra . Nie wiem kto z nim gra w kolory ale obstawiam ze, jego siostrą jest ta "martwa" prostytutka .

    OdpowiedzUsuń
  4. Świetna historia i mam szczerą nadzieję że będzie ciąg dalszy :) Twój styl pisania jest niesamowity. Proszę pisz dalej i nie przestawaj:)

    OdpowiedzUsuń

.